کارشناس مددکاری اجتماعی بیمارستان امام سجاد ( ع ) یاسوج ، در یادداشتی به نقش والدین در کاهش آسیب های اجتماعی پرداخت
به گزارش روابط عمومی بیمارستان امام سجاد ( ع ) یاسوج ، زهرا جلال فرد کارشناس مددکاری اجتماعی این مرکز آموزشی درمانی در یادداشتی به نقش والدین در کاهش آسیب های اجتماعی پرداخت : خانواده، اساسی ترین نهاد موثر بر رشد اجتماعی و شخصیت کودکان، به ویژه در سال های حساس اولیه ی زندگی است. خانواده تحت شرایط صحیح، کودکان را آماده می سازد تا توانایی های بالقوه ی خود را شناسایی کرده و به عنوان افراد بالغ نقش های سودمندی را در جامعه برعهده گیرند. نوجوان باید براساس شخصیت اجتماعی شکل گرفته اش و متناسب با نقش های تعیین شده از سوی جامعه، با آسیب های اجتماعی نیز، به راحتی برخورد کرده و از آن ها عبور کند. خانواده متعادل خانوادهای است که حداکثر قابلیت ها و توانایی های وجودی اعضای آن کشف و مورد پرورش و توسعه قرار گیرد. چنین خانوادهای نه تنها خود شکلی ندارد بلکه در رفع آسیب های روانی و اجتماعی سایر خانواده ها گام بر میدارد. یکی از عوامل تعیین کننده موفقیت و یا عدم موفقیت در زندگی، نحوه مدیریت کانون خانواده است. دانش آموزان و کودکان جزو خانواده هستند و نیاز به آرامش فراوان در محیط خانواده دارند. یکی از کارکردهای اساسی خانواده جلوگیری از آسیب های اجتماعی است به این صورت که خانواده نقش بازدارنده و پیشگیرانه دارد و وظیفه والدین نیز آگاهی بخشی در تمامی جنبه ها است. منشاء حدود ۴۰ درصد جرائم به خانواده مربوط میشود لذا یکی از کارکردهای خانواده کنترل جامعه است. بنابراین باید نقش خانواده در بازدارندگی و پیشگیری از جرائم در اولویت باشد چرا که نقش الگوسازی برای فرزندان را دارد و وظیفه آنها آگاهی بخشی و آموزشهای فرهنگی است. از آن جایی که خانواده یکی از مهم ترین عوامل موثر در رشد همه جانبه کودک و نوجوان است، می تواند در جهت پیشگیری از آسیب های اجتماعی گام های مؤثری بردارد از جمله: ۱- تربیت دینی کودکان و نوجوانان را از همان ابتدای تولد آغاز کنند. ۲- از طریق مشاهده، پیگیری پیشرفت تحصیلی و ارزیابی فعالیت های دانش آموز و تشکیل جلسات مشورتی با معلمان و... نقاط قوت فرزندان خود را از لحاظ تحصیلی و اخلاقی اجتماعی شناسایی و نسبت به پرورش و تقویت صحیح آن نقاط قوت اقدام کنند تا بدین وسیله در شکل گرفتن شخصیت فرزند، نقش اساسی و الهی خود را ایفا کنند. ۳- نقاط ضعف فرزندان را به عنوان یک عیب بزرگ تلقی نکنند و در نظر داشته باشند که همه افراد به طور طبیعی نواقص و نقاط ضعفی دارند و نمی بایست کودکان و نوجوانان را به خاطر نقاط ضعف آنها سرزنش و تحقیر کرد. ۴- از مقایسه فرزندشان با همسالان در امور علمی و آموزشی جدا اجتناب نمایند. ۵- در جهت تربیت صحیح فرزندان و ترویج عادات مطلوب تربیتی در آنها باید عملا اقدام کنند نه صرف تذکر و توصیه شفاهی. ۶- در به کارگیری شیوه های تربیتی، هماهنگ عمل کنند. ۷- با مدرسه در اجرای روش های صحیح تربیتی و آموزشی همکاری مجدانه داشته باشند. ۸- الگوی مناسبی برای تربیت صحیح فرزندان خود انتخاب کنند. ۹- در ضمن اعطای آزادی به فرزندان مراقب رفتار، گفتار، ابتکارات و... آنها باشند زیرا اعطای آزادی بیان و... فرزندان را برای اجتماع فردا آماده می کند و موجب می شود آنان بتوانند ابتکارات و خلاقیت های خود را بروز دهند. ۱۰- روابط صحیح و متعادل با فرزندان خود داشته باشند. ۱۱-در انتخاب دوستان مناسب برای فرزندانشان، نظارت کامل داشته و راهنمای خوبی برای آنان باشند. ۱۲-در جهت بالا بردن عزت نفس کودکان و نوجوانان، در انجام امور اساسی خانواده و محیط تحصیلی با فرزندان نوجوان خود مشورت نمایند.
